නිකැළැල් බව ලේ බිඳකින් මනින්නට හැකිදෝ...

  ඈතින් එන සුළඟ දවස තිස්සෙම එහෙ මෙහෙ දුවපු ගතට පුදුම හිතෙන සුවයක් අරන් ඇවිල්ලා ටිකක් වෙලා ළඟ දඟ කරලා ඈතට යන්න ගියා.මගේ උකුළ උඩ හිස තියාගෙන මගේ අතත් තුරුළු කරගෙන මගේ පුංචි කෙල්ල ලොකු කල්පනාවක.මං හෙමින් පාත් වෙලා කෙස් රොදකින් වැහිලා තිබුන චූටි බෙල්ලට දොතොල තිවුවා.අනේ..වැඩි වෙලාවක් යන්න වුනේ නෑ මගේ අතට වැටුණ ඒ නෙතු අග්ගිස්සෙන් කඳුළු බිංඳුවක්.මගේ නෙත් වලටත් තෙත් වෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ.ඒ අපේ දෙහිතම හැඟුම්බර වෙලා තිබුන නිසා වෙන්න ඇති.

" අනේ..ඇයි මැණික මේ....."

" නෑ..මොකුත් නෑ රත්තරං..මට මේ සතුට දරාගන්න බෑ..මගේ වස්තුව මටම ලැබුණනෙ..අනේ මට නොලැබුණා නම්...මං..මං......."


කෙල්ල තවත් හයියෙන් මගේ අත තද කරගෙන අඬනවා.

" ඔන්න..ඔන්න..මගේ මැණික මාවත් අඬවනවා.."


හෙමිහිට නැගිට්ට ඇය චූටි අත් දෙකට මගේ මූණ මැදි කරගෙන දොතොල් වලින්ම මගේ කඳුළු පිසදැම්මා.මට දැනුනෙ රෝස මල් පෙති ම‍ගේ මූ‍ණෙ ඔබ මොබ යන්වා වගේ.

‍මං ඒ නෙත් අග රැඳුන කඳුළු බිංදු ඇඟිළි තුඩට හෙමිහිට අරගත්තා.


" මේ බලන්න සුදු මැණිකෙ..මේ මම ඉන්නෙ..දැන් අපි අපේනෙ..මැණිකට මම..මට මැණික..අඬන්නෙපා රත්තරනේ..එතකොට මට දරාගන්න බෑ.."

    එතකොටත් ඒ ඇස් වලට කඳුළු උනලා ඉවරයි..හෙමිහිට මගේ කෙල්ලගෙ බ ඳ වටා අතක් යවපු මම උතුරන ආදරෙන් එයාව මගෙ තුරුලට අරගත්තා.මේ සුවඳ..මේ උණුහුම..විතර සුවයක් මට කොයින්ද මේ ලෝකෙ.දැන් ඉතින් මේ ජීවිතේ වෙනදටත් වඩා ආදරෙන් බලා ගන්න මට පුළුවන්.මං ළඟ පූස් පැටියෙක් වගේ තුරුළු වුන මේ කෙල්ල මහමෙරක් තරම් මට ආදරෙයි කියලා මම දන්නවා.

.........................................................................

ඈත කඳු ඉහත්තාවෙන් ආපු සඳ වෙනදා පායන සඳ වගේ නම් නෙවෙයි.මොකක්දෝ මනමාල කමක් ඒ සඳ එළියෙ තිබුණා.මට විතරක් නෙවෙයි පුංචි කෙල්ලටත් ඒක දැනිල.ඒ වතයි සඳයි එකට තියලා මම බැලුවා වැඩියම ලස්සන මොකක්ද කියලා.සඳ පැරදිලා ලැජ්ජාවෙන් අහක බලා ගත්තා.ඊටත් වඩා ලැජ්ජාවෙන් අහක බලා ගත්තෙ මගේ පුංචි කෙල්ල.

සුදූ මොකද මේ...

එයා හිනාව තද කරගෙන මුව අහකට ගත්තෙ මගේ කපටිකම දන්න නිසාමයි.තොල් පට තද කරගෙන හිනා වෙනකොට ගෑණු ළමයි හරි ලස්සනයි කියලා මම අහලා තිබුණට අද තමයි මම ඒක හරියටම විඳගත්තෙ.

අපේ දෑස් අපටත් හොරා ලොකු කථාවක්.ඒ වුනාට දෙතොල් පෙත් ඊටත් එහා ගිහින්.එකට පටලැවෙන්න පුංචි ආදර රණ්ඩුවක්.අන්තිමේදි මම දින්නා.හෙමිහිට දෙතොල් අතර ආදරේ ගලායන කොට සඳත් වලා පෙලක හැංගුනා.ලැජිජ හිතුනද මන්දා..මගේ සඳටත් එහෙමමයි කියලා මම දන්නවා.ගහකට වැලක් වගේ මගේ ඇගේ වෙලෙන්නෙ ඒකනෙ.මගේ ජීවිතේ මේ තරම් සුවඳත් මේ ලස්සන සමන් වැල මගේ ජීවන ගසේ එතුන නිසානෙ.

............................................................................

ඉගිලෙන්න හදන පුංවි හංස පැටවු මට සමච්චල් කරා.මං හෙමිහිට උන් අතර දෙතොල අතරමං කරා.මේ ලෝකෙ ගොඩක්ම සුවය සදන තව තැනක් මේ.මේ හැම තැනම තියෙන්නෙ මගෙ මැණික ගාව.ඒ තිසර පැටවු අතරින් ඇසෙන ලයාන්විත හඬට මම ගොඩක් ආසයි.මේ හදවත ගැහෙන්නෙ ‍අනේ...මං වෙනුවෙන් කියලා හිතෙන කොට මට දරගන්න බැරි තරම් ආදරේ වැඩි වෙනවා.ඒ සියුමැලි අතැඟිලි රටාවකට මගේ කෙහෙ රැලි අතර පියමනින කොට අපිටත් හොරා අපි අනත්තයට යන්න ගියා...හරි සොඳුරු නිමේෂයක අපි අපේම ‍වුනා.මධු සඳ හොරෙන් බලාන ඉඳලා ඒ ගැන කවියක් මඳ සුළඟ දිගෙ එව්වා.ඒක අහලා ලැජ්ජාවට කෙල්ල මගේ පපුතුරේ මුණ හංග ගත්තා.

මියුරු හඬ මුවෙ රැදෙද්දි...අනන්තය ළඟ පිපෙන රතු...රෝස මල් පෙති..සුදුපාට සිරි යහන හතරමායිමකමවත් විසිරිලා තිබුනෙ නෑ.


ඒ උනත් ඒ සුන්දර මොහෙතෙ කිසිඳු අඬුවක් මට දැනුනෙ නෑ.ආදරේ ඕනවටත් වඩා සුවඳට දැනුනා.ඒත් මගේ මැණික යහනේ එහෙ මෙහෙ දෑස් යවන කොට මං කරේ හෙමිහිට ඒ නළලෙ පුංචි හාදුවක් තියපු එක විතරයි.මම දන්නව මගේ කෙල්ල මට ආදරෙයි කියලා පණ වගේ.අතීතය කොහොම වුනත් වර්තමානය කොච්චර සුන්දරද..මේ අහිංසක හිත රිදවන්න..මේ ලස්සන ලෝකෙ මොහෙතකින් විනාස කරන්න..ගමටම ඇහෙන්න කෑ ගහන්න..ඒ ආදරේ දොනෝ දාහක් අ‍තරේ වෙන්දේසි කරන්න මට ඕනි නෑ..එහෙනම් අවුරුදු ගානක් ඒ හිතට මම කරේ ආදරේ නෙවෙයි.අමන මිනිස්සු කෙල්ලෙක්ගෙ වටිනාකම ලේ බිදකට සමාන කරන කොට මටත් තව එක අමනයෙක් වෙන්න ඕනි නෑ.මම ඇත්තටම මේ හිතට ආදරේ නම් ඒක ඔප්පු කරන්න මේ හොඳම වෙලාව කියලයි මට හිතුනෙ.

අනික ‍ගෑණු ළමයෙකුගෙ නිකළැල් බව එහෙම මනින්න පුළුවන් වුනේ කොහොමද?‍එතකොට ස්වාභාවිකවම එහෙම පිහිටලි තිබුනෙ නැත්නම්...නැත්නම් අනතුරකින්....එතකොට ඒ අහිංසකීට අනාගතයක් නැත්ද..මම මෝඩ මිනිසුන්ට හිතෙන් හිනා වෙමින් මගේ රන්කඳ තවත් හයියෙන් තුරුළු කරගත්තා.මුවැත්තියක් වගේ මට ගුලිවෙලා අඬන මේ කෙල්ල ගැන ‍මට ඇතිවුනේ අනුකම්පාවෙන් තොර ආදරයක්..............

ළැම නෙවෙයි කෙල්ලේ මට ඕනි ළය විතරමයි.....

.......................................................................................


මොන දේ කිව්වත් ඒ හිත හදන්න මට ලේසි වුනේ නෑ.මංගල රැය පුරාම මට මගේ අහිංසකීගෙ ඔළුව අතගගා ඒ හිතට හයියක් වෙන්න පුළුන් වුනා.අම්මලා දුන්න සුදු රෙදි කෑල්ල උඩට මගේ කැපුන ඇඟිල්ලෙන් ලේ බිංඳු දිහා බලාන එයා තව හයියෙන් ඇඬුවා.

".....මට මගේ මැණික විශ්වාසයි.අඬන්නෙපා පැටියො......."

ඒ හිතේ මම දෙවියෙක් වුනා.ඉතින් මේ ආදරේ දෝරෙ ගලන ජීවිතේ මට මොව අඩුවක්ද.....?